Bywały chwile w moim życiu, kiedy miałam ochotę zniknąć z powierzchni ziemi. Znalazłam na to sposób. Zanurzam się i nie słyszę nic, oprócz swojego oddechu. W jednej chwili odcinam się od rzeczywistości. W niedalekiej oddali widać życie podwodne, ławice ryb nagle znajdują się nad moją głową. Zmienia się moja perspektywa.

… tak pewnego dnia, po wyjściu z wody, zmieniła się moja perspektywa na życie.

Co mnie tak fascynuje w nurkowaniu…

Ogień i woda nie są kontrolowane przez świadomość, dlatego gdy człowiek patrzy na ogień, płynącą wodę lub słucha rytmiczne muzyki, jego świadomość zatrzymuje się i jest mu łatwiej pokonać stres, oderwać się od jakichkolwiek problemów, zrodzonych przez świadomość.

A co dzieje się w mojej głowie, kiedy się w niej zanurzam ?

Schodząc pierwszy raz pod wodę, poczułam, że moje ciało stało się całkowicie bezwładne. Unosiłam się w toni, niczym piórko na wietrze. To uczucie, że nic nie ważę. Bez  żadnego wysiłku, unosiłam się w toni.  Miałam wrażenie, że latam. Totalny kosmos i to praktycznie dosłownie. Na spokojnie, bez pośpiechu. Just relaks.

To był pierwszy raz, kiedy „zobaczyłam” swój oddech. Uświadomiłam sobie wtedy, co jest w życiu tak naprawdę ważne.

Zatrzymaj się na chwilę...

Wszystkie problemy lub trudne sytuacje życiowe, na ten moment zostały na powierzchni. One nie zniknęły, ale kiedy zafundowałam sobie chwilowy reset, na wiele spraw spojrzałam już zupełnie inaczej.

Widząc mój każdy oddech, uświadomiłam sobie wtedy ile on dla mnie znaczy. Mogę go sobie niemalże policzyć, obejrzeć jak na dłoni. Że to właśnie dzięki niemu mogę tu być, że mogę mieć na niego wpływ i wyregulować jego rytm. Oddychając pod wodą wpływam na pozycję mojego ciała. Nadając mu odpowiedni rytm, staję się spokojniejsza, pewniejsza siebie, stabilna, bardziej sprawcza wobec siebie. Oddechem nauczyłam się wpływać na moje emocje, dzięki temu zużycie powietrza stawało się coraz mniejsze. Co oznaczało, że na jednej butli mogłam przebywać dłużej pod wodą i wychodziłam mniej zmęczona. Tak rozpoczęła się moja praca z oddechem.

I ta cisza… nieustająca błoga cisza. Siedząc w biurze, gdzie jest ciągły hałas, po całym dniu, niekiedy tygodniu, kiedy cały czas ktoś czegoś ode mnie chce, dzwoni, dopytuje. Pod wodą słyszysz tylko wdech… i wydech…… Kiedy świat cierpi na przebodźcowanie, ten sport staje się idealnym sposobem na powrót do siebie.